Sabah gözümüzü açar açmaz başlayan o görünmez maraton var ya…

Sanki birileri start çizgisinde düdük çalıyor da biz koşmak zorundaymışız gibi. Yetişmemiz gereken bir iş, bir mesaj, bir sorumluluk, bir liste…

Hep acele, hep daha hızlı, hep “sonra bakarım” telaşı…

Ama kimse şunu sormuyor: Biz gerçekten nereye yetişiyoruz?

Otobüs durağında bir dakika beklemek bile sabrımızı zorluyor. Market kasasında önümüzdeki kişi cüzdan arayınca kaşlarımız kalkıyor. Asansör yavaş kapansa “hadi amaaa” bakışlarıyla kapıya gözdağı veriyoruz. Hızlı yaşayalım derken yavaşlığın, dinginliğin, nefes almanın........

© Gazete Gerçek