Henüz mart ayında olmamıza rağmen bu maç, yılın maçıydı. Acaba Şampiyonlar Ligi, son 16 turundaki bu düellodan daha destansı bir karşılaşma çıkarabilir mi? Sayısız atakla, bitap düşünceye kadar, kalecilerin kahramanlığına kadar, penaltı atışlarına kadar, oyuncular artık gece boyunca golü kovalayıp saha boyunca koşmaktan adım atamayacak hâle gelene kadar…

Paris Saint-Germain, her bölümde üstün geldi. Oyun ve pozisyonlar açısından baktığımızda da. İlk maçta rakibinin Paris’te yalnızca bir defa kaleyi bulduğu ve 1-0 kaybettiği Parc des Princes mücadelesinin ardından bile, PSG toplamda –penaltı atışlarına gidene dek– 14 kez kaleyi tutan şut çekti, Liverpool ise sadece 4’te kaldı. Penaltılarda Darwin ve Jones, Donnarumma’nın ellerinde takıldılar ve bu, Luis Enrique’nin ekibi için hayli adaletli bir zafer oldu. Üstelik bu zafer, çifte rekor anlamına geliyordu: PSG, ilk maçı kaybettikten sonra Anfield’da turu çeviren tarihteki ilk takım olmanın yanı sıra, bir Fransız takımının Liverpool’un evinde elde ettiği ilk galibiyeti de aldı.

“Yönettiğim en iyi maçtı,” dedi Liverpool menajeri Arne Slot. “Yoğunluk, kalite, üretilen pozisyonlar… İnanılmazdı!”

Uzun boylu ve atletik orta saha oyuncularının organik bir avantaja sahip olduğu fikri, Vitinha ve Neves gibi ufak tefek isimler sahne aldığında geçerliliğini yitiriyor. PSG’nin orta sahadaki ikilisi, cıva gibi enerjileriyle hem isabetli oynadılar hem de rakiplerini bezdirdiler. Sol tarafta Mendes, Salah’ı tekrar tekrar top yüzü göstermeden kilitledi. Adeta Sintra sokaklarında beraber top oynadığı bir komşusuna davranır gibi… Ortada da Pacho, Quinindé’deki evinin bahçesindeymiş gibi rahat bir güvenle “buradan geçilmez” çizgisi çekti.

Efsanelerden ve büyülü atmosfer anlatılarından arındırdığınızda, Anfield mart ayında soğuk bir yer olabilir. Demir ve beton bir kutunun içinde, şaşkınlıkla izleyen sessiz bir kalabalık, üzerine de sirke kokan patateslerin doldurduğu nemli bir hava… Dembélé’nin golünden sonra stadyumu saran o tuhaf........

© Gazete Duvar