Küçük, tepe ampulünün sarı ışığında hafif loş ve tiner kokulu bir ayakkabı tamir dükkanıydı. Orta yaşlı ayakkabıcı, dükkan kapısında beliren genk kıza gözlüklerinin üzerinden baktı, “yeni bir model mi?” dedi.

Genç kız, kendi diktiği bez babet ayakkabıya taban yapıştırması için üçüncü kez geliyordu buraya. Aldığı ayakkabı eskiyince üst kısmını sökmüş ve kalıp çıkartmıştı. Değişik kumaşlardan yeni bir üst dikip altını yapıştırması için ayakkabıcıya getiriyordu. Adam bu tasarım işini sevmişti sanki. Sonuncu çiçekli kumaşa gülümseyerek baktı, “modacı mı olmak istiyorsunuz” dedi. “Gazeteci olmak istiyorum” dedi kız. “Bir dergide çalışıyorum şimdilik.” Adam ayakkabıyı elinde evirip çevirirken, “Aaa ne güzel ben de şiir yazıyorum” dedi. Sonra şiir üzerine bir sohbet başladı. Küçük bir kitap olacak kadar şiir yazmıştı ve kendi olanakları ile bastırmak üzereydi ayakkabıcı.

“Basılınca imzalı bir tane almak isterim” dedi genç kız. “Tabii çok sevinirim” dedi ayakkabıcı. “Umarım beğenirsiniz, insanlar bir ayakkabıcının yazdığı şiirden çok şey beklemiyorlar genelde”

***

Nişan fotoğrafı siyah beyaz olduğu için kadının sade........

© Gazete Duvar