Hekimler, yalnız bedenin değil, toplumun da yarasını görür. Nabzını yalnız hastaya değil, ülkeye de tutar. Bu yüzden onların olası suskunluğu ya da örgütlü yapılarının gündemi yalnızca bir örgüt içi mesele değil, bir dönemin aynasıdır.

Bu gözle hekim meslek örgütü TTB’nin hafta sonu yapılan 77 Büyük Kongresini izledim.

Bir yıl önceki seçimli genel kurulda, sağ-muhafazakar kent delegelerinin uzun yıllar sonra ilk kez yönetimi alma motivasyonuna tanık olunmuştu. Nihayetinde on yıllardır bir arada yer alan, son seçimde yol ayrımına meyleden iki farklılığın yeniden ortak liste çıkarması ile bu hayalleri gerçekleşmemişti.

Cebimde sorularla gittim kongreye. Öyle ya, hekim örgütleri sadece mesleki değil, aynı zamanda toplumsal bir barometre olup, aldığım cevaplar ülkenin aynası olacaktı.

Yeniden birlikte sorumluluk alıp, birlikte yönetmek bir uzlaşmanın ya da toplumsal sorumluluğun mu, yoksa boşlukta büyüyen bir taktikçiliğin mi ürünüydü?

Sosyolojik düzlemde son bir yıl, hekimlerin kamu entelektüeli olma misyonununu geliştirmiş miydi yoksa uzaklaşma emareleri mi görünür olmuştu?

Diyalog ve konuşma, müzakere ve mücadele mi yoksa konumlanma mı? Konumlanırken herkesin kendince bir öbekte durduğu ama kimsenin bir yere seslenmediği bir ahval mi, dinamik ve dönüştürücü bir hal mi?........

© Evrensel