Demiryollarına takılırmış kelepçe misali, kestane fişeği denirmiş… İçindeki barut patlar, çıkan ses makiniste uyarı verirmiş… İleride bir şeyler var gibisinden… Durman ya da makas değiştirmen gerekiyor gibisinden… Duyardım ben de çocukluğumda çokça yaptığım şehirler arası tren yolculuklarında… aniden patlayan sesler çocuk merakımı da uyarırdı, makinistle beraber…

Bir de şenlik fişeği gibi kullanılanı varmış kestane fişeğinin… havai fişek misali…

Nasıl büyük bir sanat, kelimeyi her iki anlamıyla duyup kullanmak hem de çocuklar için hem de bir 23 Nisan günü…

Sevgi Duvarı kitabında görmüştüm Can Yücel’in o şiirini… Bi de bigün baktım gökyüzüne bi bayram gecesi / Bi kestane fişeği açmış yedi rengimden / Yağıyorum çocukların üstüne…

23 Nisan 1971’de kaleme almış Can Baba… Çocuk Bayramı’nda Ulusal Egemen Cumhuriyet’in…

1996’daki bir söyleşisinde “Bende sevgiyle öfkenin yan yana gelmesi eğilimi vardır. Öfkenin sevgiden ayrılmayacağı bir anlayış içindeyim ben…” diyor Can Yücel, aynı şiirin ilk dizelerinde yazdığı gibi…

“Öyle parçalandım ki ömrümde / Sevgiyle öfke arasında, / Sevgimi öfke vurdu / Öfkemi sevgi kaçırdı / İçim parçalandı arada…

Kestane fişeği, parçalanmış bir Can’ın sevgisinin kaçırdığı öfkesinin vurduğu sevgi olsa gerek, içini parçalayarak bir bayram gecesi çocukların üzerine yağan… Ve evet bugün 23 Nisan… ve evet neşe doluyor insan… ve evet sevgiyle öfke arasında bir yerlerde…

Küçükken 23 Nisan’ın en sevdiğim yanlarından biri, tüm dünya ülkelerinden Türkiye’ye gelen çocukları ekrandan seyretmekti… Halit Kıvanç sunardı hatırlarsınız... Çok zengin, çok farklı, çok renkli........

© Evrensel