Bir süredir hem yaşarken hem yazarken adeta inliyordum. Sanki sırtımda içi paslı demir dolu kıymıklı bir çuvalla 45 derece yokuşu çıkar gibiydim. Hayatı kendimize sevdirmek için gösterdiğimiz hiçbir çabanın cezasız, bedelsiz kalmadığı memlekette takvimlere bakma hevesim bile kalmamıştı. Ne fark eder ha perşembe ha salı ha temmuz ha kasım...

O çuvalı kaldırıma bırakıp şöyle kollarımı açıp yokuş aşağı bir koşma isteği doldu içim. Olmazlar, imkansızlar içinde mahalle yanarken kalkıp seyahat gittim.

Yönetmen arkadaşım Eylem Kaftan vardı yanımda, sinema ve belgesel, uzmanı olduğum bir konu değil.

Meğer ne kadar açmışım yeni bir şeyler öğrenmeye, merak etmeye. Kimselerin "Bilmiyorum" demeyi bilmediği bir çağda, bir dost yanında olmanın güvencesiyle doya doya "Bilmiyorum" deyip sıraladım sorularımı. O akım ne, hangi yıllar, bu tarz ne, o kim, bu nasıl yapılır...

Öğrenmenin hazzı ne güzel şeymiş, ufacık bir yeni bilgi edinip uzun uzun düşünmek üzerine, şimdiye kadar bildiklerini bu bilgi ile baştan sorgulamak...

Eylem beni Agnes Varda ile tanıştırdı. Yeni Dalga akımının büyükannesi olarak biliniyor. Hem fotoğrafçı hem sinemacı. Aslında multidisipliner, enstalasyonları da var, çizimleri, heykelleri.

Fransa'nın önemli feministlerinden de biri.

İlk filmini 26 yaşında son filmini 88'inde çekmiş ve işte o son işi olan 2017'deki "Mekanlar ve Yüzler" Belgeseli ile Oscar'a aday gösterilen en yaşlı kişi olmuş. Toplayıcılardan taşranın yüzlerine, ölüm korkusundan kadın mücadelesine birçok konuyu sinemaya taşımış.

Çocuğu doğduğunda, onu bırakacak yeri olmadığı için, evinden çektiği 200 metrelik uzatma kablosu kendi mahallesinde, evinin sokağında yaratmış filmlerini.

152 boyuyla fotoğraf makinasına erişmek içi tabure, kamera için merdiven kullanan Varda, bir röportajında hayatı boyunca aynı evde oturmasını ve aynı saç kesimine sahip olmasını açıklarken şunu söylüyor: Yaratıcılığa yer açmak için diğer bazı şeylerin sabit olması........

© Evrensel