2000’lerin sonunda New York’ta her hafta gittiğimiz iki restoran vardı: Schiller’s ve Lucky Strike. Aynı patrona ait olduğunu duyduğum Balthazar ve Pastis’e gitmeye paramız yetmezdi. 28. yaş günümü Lucky Strike’ta kutlamıştım. Neredeyse hepsi Türk olan 30 kişiydik. Öğleden sonra birkaç kişiye telefon açıp davet etmiştim. Zaten hepsi o civarda geziyormuş. Bugün Türkiye’de doğum günü partisi yapsam o kadar gelen olmayabilir. Çünkü sosyal dinamikler değişti. Aşağıda anlatacağım.

Lucky Strike, 1989’da Soho’da açılmış. O zamanlar Soho eski mezbele halinden sanatçıların, sonra da yaratıcı sınıf genç profesyonellerin yaşadığı bir semt haline yeni geliyormuş. Lucky Strike gece geç saate kadar açık olurdu. Gecenin sonuna doğru buraya uğrayıp bir tanıdığınıza rastlayabilirdiniz. Schiller’s ise 2003’te, bu kez aynı şekilde dönüşen, Lower East Side’da açılmış. Menüsünde “ucuz”, “iyi” ve “çok iyi” olmak üzere üç şarap vardı ve markaları yazmazdı. Bu hafta tüm bu restoranları açan Keith McNally’nin kitabı “Neredeyse Her Şeyden Pişmanım”dan öğrendim ki aslında en pahalı şarapları “ucuz” sürahisine, en ucuzları da “çok iyi” sürahisine koyarlarmış. McNally garsonlara “30 yaş altı herkese ucuz, 40 yaş üstü herkese çok iyi şarabı önerin” diye talimat vermiş. Herkes hesabı öderken içtiği şaraptan ne kadar memnun kaldığını söylermiş!

İnsan, restorana iyi hissetmek için gider. Hiç acıktığı için restorana giden birini görmedim. Restoranların müşterilerine kendilerini iyi hissettirmeleri birkaç faktörün bir araya gelmesi sayesinde oluyor. İyi yemek ve iyi hizmet şart. Ancak bazen dekorasyonda, bazen restoranın olduğu yerde, bazen de diğer müşterilerdeki detaylar, daha doğrusu bunların kombinasyonu belirleyici oluyor. McNally’nin en iyi yaptığı iş, bu kombinasyonları doğru yapıp zamanın ruhunu yakalamasıydı.

Geçen hafta birkaç gün için Dubai’deydim. Dubai Uluslararası Finans........

© Ekonomim