Çalışma hayatında ücret, işçinin işverene sunduğu emeğin karşılığı olarak kabul edilmektedir.

Bu bağlamda, 4857 sayılı İş Kanunu’nda, ücret, bir kimseye bir is karşılığında işveren veya üçüncü kişiler tarafından sağlanan ve para ile ödenen tutar olarak tanımlamıştır.

Ücret ödeme borcu ise, işçinin iş görme borcu karşısında işverenin iş ilişkisinden kaynaklanan temel borcunu oluşturmaktadır.

Ücret, genellikle işçinin ve ailesinin tek geçim kaynağını oluşturması nedeniyle, sözleşmeden doğan bir alacak olmasının ötesinde sosyal bir niteliği de bulunmaktadır.

İsçinin ücretinin eline tam olarak ve zamanında geçmemesi, ücretin çeşitli nedenlerle kısıtlanması, isçi ve ailesini güç duruma düşürebilmektedir.

Bu nedenle mevzuatımızda, ücretin korunması amacıyla işçilere yönelik bazı özel düzenlemeler yapılmıştır. Bunlar arasında;

- Asgari ücret tespiti,

- Ücretin dörtte birinden fazlasının haczedilememesi,

- İşverenin iflası hâlinde işçi alacaklarına öncelik tanınması,

- Ücretin devredilememesi veya temlik edilememesi,

- İşverenin, işçinin onayı olmadan ücret üzerinde kesinti/takas yapamaması gibi düzenlemeler yer almaktadır.

Bu koruma düzenlemelerinden biri de Ücret Garanti Fonudur.

Ücret Garanti Fonu (ÜGF), 4447 sayılı İşsizlik Sigortası Kanunu çerçevesinde kurulmuştur. Fon, işverenin;

- Konkordato ilan etmesi,

- Hakkında aciz vesikası alınması,

- İflas veya iflasın ertelenmesi gibi durumlarda ödeme güçlüğüne düşmesi halinde, işçilerin ödenmemiş üç aylık ücretlerini karşılamayı amaçlamaktadır.

ÜGF, Türkiye İş Kurumunca, kurumun yönetim kurulunun kararları çerçevesinde, İşsizlik Sigortası Fonu kapsamında işletilmekte ve yönetilmektedir.

ÜGF gelirleri, işverenlerce işsizlik sigortası primi olarak yapılan ödemelerin işveren payının yıllık toplamının yüzde biri ile bu primlerin değerlendirilmesinden elde edilen kazançlardan oluşmaktadır.

Fonun giderleri ise, ücret alacağı ve bu alacağın ödenebilmesine yönelik Yönetim Kurulu kararı ile yapılan diğer harcamalardan........

© Ekonomim