Çocukluğumdan beri huyumdur, güçlüdense güçsüzün yanında olmak. Hatta bunun için az yerde az kavga vermemişimdir. Ya da hiç kavgasız, tutmuş o yerin en yalnızını yahut en ötelenmişini seçmiş ve bunu ona fark ettirmemeye de bir o kadar özen göstererek onunla arkadaşlık etmişimdir. Bu bazen bir sınıfta, bazen bir sokakta, bazen bir oyunda, bazen bir dernekte, bazen bir kulüpte, bazen bir masada olmuştur ama hep böyle olmuştur. Bir kere olsun eyyamcılık ettiğimi bilmem hayatımda!

Bu huyuma dair unutamadığım ve bugün beni en çok güldüren hatıram ise o yılların Mertcan’ından yani o çocuk Mertcan’dan bir hayli uzaklara, ta İstanbullara, Kartal’a uzanır. Uzanır, diyorum, çünkü o yıllarda henüz Kastamonu’da, Çatalzeytin’de yaşıyordum. Bir zaman bakmıştım ki çevremdeki herkes Fener’i, Beşiktaş’ı, Cimbom’u tutuyor, ben de gidip o dönemin Google’ı olan Teletex’ten kendime alt liglerde oynayan bir takım seçmiş, onu tutmaya başlamıştım. İstemiştim ki bir taraftarı yoksa onun, bari uzaklardan ben olayım! İstemiştim ki onun da uzaklardan bir âşığı, bir tutanı, bir destekçisi olsun!

Seçtiğim bu futbol takımı, o zamanlar herhâlde 3. ligte oynayan, bordo beyaz renklere sahip, adından da anlaşılacağı üzere kartal logolu olan Kartalspor’du. Yüz binlerce insanın yaşadığı bir yerde bana bir gereğin olmadığını o zamanlar idrak edemiyordum ama Kartalsporlu bir Çatalzeytinli olmanın hakkını fazlasıyla veriyor, yanıma onun renkleri uğrunda birlikte taraftarlık edebileceğimiz yeni yeni arkadaşlar çekiyor, bununla da yetinmeyip beyaz atletlerimin üstüne kalın uçlu kalemlerle çektiğim bordo şeritlerle taraftar grubumuza formalar üretiyordum. Destek oluyordum işte güya! Desteğin büyüğü küçüğü olmazdı sonuçta!

Sonra yıllar yılları kovalamış, beni büyütmüş, üniversiteye yazdırmış, Kartal’ı geliştirmiş, koca bir kent yapmıştı ki Kartalspor’u ne zaman bıraktığımı bile hatırlamadığım bir dönemde, kendimi........

© Edebiyat Burada