Son dönemde para politikası uygulamaları açısından en­teresan bir dönemden geçiyo­ruz. Bizim gibi kariyerinin baş­langıcında “enflasyon hedefle­mesi” politikasını öğrenmiş ve uygulanmasının içinde yer alan iktisatçılar için daha da entere­san. 1990’lar ve 2000’lerin ba­şı merkez bankalarının enflas­yon hedeflemesini ana politika olarak benimsediği yıllar oldu.

Buna göre merkez bankaları or­ta-uzun vade için bir enflasyon hedefi belirliyor, bu hedef çer­çevesinde de kısa vadeli faiz oranlarını belirliyordu. Kur po­litikası için serbest kur politika­sı tavsiye ediliyordu. Döviz pi­yasasına müdahale akla en son gelecek seçeneklerdendi. Çün­kü bu politika setinde döviz ku­ru “şok emici” olarak işlev görü­yordu. Ekonominin karşılaştığı olumsuz bir şok karşısında ye­rel para değer kaybederken bu durum eğer enflasyon görünü­münde bozulmaya neden olur­sa faizlerin artırılması bekleni­yordu.

Bu dönemde enflasyon hedef­lemesine ilişkin akademik ya­zında da bir patlama yaşandı. Kısa vadeli faizlerin hangi du­rumda nasıl hareket ettirilme­si gerektiği konusunda dinamik genel denge modelleri yardımı ile çok sayıda egzersiz yapıldı.

Genel çıkarım şuydu: Merkez bankaları enflasyo­nu düşük ve istikrar­lı bir seviyede tutar­sa bu durum herkesin refah artışına neden olacaktı. 2000’ler bo­yunca enflasyon gö­rünümüne baktığı­mızda hem gelişmiş ülkelerde hem de........

© Dünya