Sahneye çıkıyor­sunuz, elinizde parlak bir plaket, alkışlar arasın­da fotoğraf çekili­yor, teşekkür ko­nuşması, ardından sosyal medyada paylaşım. Sonra keyifle ofiste, evi­nizde rafta yeri­ni alıyor. Anı ola­rak saklanıyor, hatırlanı­yor. Hepsi çok güzel, keyifli. Protokol, sponsorlar ve katı­lımcıyı onurlandırıcı plaket dağıtımı devam ediyor. Sah­nede bir teşekkür anı, nezaket ve hiyerarşi göstergesi ve fo­toğraf karesi için nesne üret­mek güzel. Sosyal medyada “somut” bir kanıt, sponsorlar­la bağ kurmak, tekrar katılımı teşvik etmek için ilişki serma­yesi, emeği “elle tutulur” kılan bir aidiyet hissi.

Bunlar değerli, ama bu bilin­dik ritüelin bir de görünmeyen yüzü var. Görünürlük için üre­tilen ve raflarda tozlanan pla­ketler, doğada ne kadar iz bıra­kıyor ve israfın boyutuna ba­kalım.

Halen devam eden bu alışkanlığın doğa­ya ve ceplere olan faturası: Ülkemizde her yıl binlerce et­kinlik, fuar ve çeşitli organi­zasyonlarda plaket törenle­ri yapılıp, yüzbinlerce plaket dağıtılıyor. Binlerce ton mal­zeme (cam, akrilik, metal vb) kullanılıyor. Binlerce ton kar­bon salımı. Aynı zamanda milyarlarca lira israf demek. Yüzbinlerce yaka kartı, ton­larca plastik, tonlarca kar­ton, tonlarca karbon salımı. Yüzmilyon liradan fazla israf. Onbinlerce çelenk binler­ce ton karbon salımı, ya­rım milyar liraya........

© Dünya