Market alışverişinde poşetleri sayı­yoruz. Doğalgaz faturasına her za­mankinden dikkatle bakıyoruz. Hava eski­si gibi değil, su çoktan eski halini unuttu. Şimdi de Meclis’ten geçen İklim Kanunu ile birlikte bu değişim resmiyet kazanıyor. Kâğıt üzerinde umut verici: Türkiye, 2053 net sıfır karbon hedefiyle uyumlu, çevreyi önceleyen bir yasa çıkardı. Ancak pratik­te sanki başka bir şey oluyor. Yasa, herkes için yeşil bir gelecek vaat ederken, herke­sin aynı noktadan başlamadığını görmez­den geliyor. Bu yasa doğayı mı koruyacak, yoksa bazılarını sistem dışına mı itecek?

İlk dikkat çeken şey şu: Bu yasa sadece sanayiciyi ya da enerji şirketini değil, çift­çiyi, belediyeyi, esnafı hatta tüketiciyi il­gilendiriyor. Ve bu yeni sistemin dilini an­lamak kolay değil: Karbon kredisi, yutak alan, raporlama yükümlülüğü... Hadi bü­yükler bu dili öğrensin, köydeki biri ne ya­pacak? Kırsalın kaderi bir kez daha iyi ni­yetli bir merkezî kararla sarsılıyor olabilir. Sanki sistem bize şunu diyor: Ya dijitalle­şeceksin, ya sistem dışı kalacaksın. Ve ar­dından gelen kaygılar... Bazıları artık açık açık soruyor: “Karbon puanımız olacak mı?” Ya da “Kimin ne tükettiği takip mi edilecek?” Hele ki dijital para, dijital kim­lik, akıllı şehir........

© Dünya