“Geçen gün yaşlı bir komşumla karşılaştım. Elinde pazar filesi, nefes nefese apartman girişinde duruyordu. Yardım etmek için yanına koştum. Biraz sohbet ederken şöyle dedi:”

“Evladım, bizim zamanımızda herkes birbirinin çocuğunu tanır, herkes birbirine selam verirdi. Şimdi herkes telefonuna gömülmüş, selam veren yok, hâl hatır soran yok…”

Bu cümle gün boyunca kulağımda çınladı. Gerçekten de modernleşirken biz neyi kaybettik?

Günümüz insanı, modernizmin sunduğu sayısız imkân ve konfor içinde yaşamayı bir ayrıcalık sayıyor. Hızlı ulaşım, dijital iletişim, gelişmiş sağlık hizmetleri, sonsuz tüketim seçenekleri… Ne var ki, bu ışıltılı dünyanın ardında görünmeyen bir fatura var: İnsanlığımızdan, köklerimizden ve ruhumuzdan kaybettiklerimiz.

Meğer Modernizm bizden ne çok değerli hazine çalmış da biz bunun farkında dahi değiliz.

Modernizm; geleneksel yapıları, kadim değerleri, aile bağlarını, toplumsal dayanışmayı çözerek bireyi merkeze alan bir anlayışla geldi. Birey özgürleşirken, toplum zayıfladı.

Herkes kendi dünyasına çekildi, komşuluk ilişkileri unutuldu, büyük aileler çekirdek hâline geldi, hatta kimi zaman tek kişilik “çekirdekler”e dönüştü.

Mahalle kültürü, dededen toruna aktarılan hikâyeler, ortak sofralar, bayramda........

© Doğruhaber