Bir kehanette bulunuyorum. Aslında herkesin gözleri önünde olan ama bir nedenle görmezden gelinen bir gerçeği ifşa ediyorum: Yok olmak üzereyiz. Biz, bütün insanlık alemi, hem de bütün değerlerimizle.

Şu ya da bu şekilde yıllar süren hatalar zincirinin bizi getirdiği yerde, kalplerimiz uykuda, ellerimiz dermansız ve ayaklarımız boşluğa basmaktadır. Gazze’de süt çağında bebeklerimiz açlıktan ölmekte, Çeçenistan’da çocuk cesedleri araçların ardına bağlanmış sürüklenmekte, Türkiye’de Ahmet gibi yavrularımız sokaklarda katledilip, mezarları çiğnenmektedir.

Öyle çok çocuk öldü ki, bir ‘anıt sayaç’ da bunun için yapılsa, utancımızdan ölmemiz gerekirdi. 5 yaşında, 10 yaşında kız çocuklarının ırzına kast edilmiş bedenleri çuvallar içinde, kuytularda gömülü, parçalanmış bulundu kaç kez.

Kaç kez, suçun övüldüğü yerlerde büyüyen, özendirilmiş çocuklar başka çocuklara işkence etti, öldürdü, yaraladı. Ve kaç kez yetişkin olacak yaşta insan suretli canavarlar, keyfi nedenlerle çocuklara kıydı. Çocuklarımız çeteleşiyor ve akran zorbalığına maruz kalıyor. Bir veya iki kuşak üstteki kötü niyetli gençler tarafından da sömürülüyor, korkutuluyor ve zorbalığa uğruyorlar. Çoğu kendini koruyabilme........

© Dikgazete.com