Baharı toprak kokusuyla, doğanın muhteşem renk ve koku değişimiyle karşılayanlar olduğu gibi, kamyon kasasında, naylon çadırın içinde yola düşerek karşılayanlar da var. Her yıl nisan ayında Doğu ve Güneydoğu’dan Karadeniz’e, İç Anadolu’ya, Ege ovalarına doğru bir sessiz göç başlar. Sayıları bir milyonu aşan mevsimlik tarım işçileri için bu göç, sadece bir iş arayışı değil, hayatta kalma mücadelesidir. Ve bu yolculukta en çok çocuklar kaybeder.

Adana’nın Karataş ilçesinde tarlaların kenarında onlarca çadır. Çadırların hemen yanından nehir geçiyor. Etrafta hiçbir şeyden habersiz oynayan çocuklar... En küçüğü beş yaşında. Hasat zamanı geldiği için çalışmaya gelen mevsimlik tarım işçilerinin çocukları onlar. Elektriksiz, susuz, kanalizasyonsuz çadırlarda günlük bin liraya bir yaz boyunca kalacaklar. Güneşin ortasında...

Henüz toprağın nasıl koktuğunu bilmeden, çapa tutan eller... Henüz kalem tutmayı öğrenmeden kardeşine analık yapan kız çocukları...

Türkiye İstatistik Kurumu, bu çocukların varlığını verilerde net olarak göstermez ancak sahada tablo çok nettir.

Yaşar Kemal’in Çukurova’daki tarım işçilerini anlattığı romanlardan birinin kahramanlarından söz etmiyorum. 2025 yılında “dünya........

© Cumhuriyet