Çok mücadele verdik, o da çok direndi. Ölümü ona hiç yakıştıramadık, ama ne yazık ki ölüm karşısında insanlık çaresiz. 12 Haziran Perşembe günü, doğup büyüdüğü, hiç ayrılmadığı ve çok sevdiği köyü Misakça’da, 74 yıllık hayatında ata toprağında her türlü üretimi yaptığı, yıllarca buğday, çeltik, kavun, karpuz, zeytin ürettiği, toprağından bereket fışkıran köyünde toprağa verdik. Allah nur içinde yatırsın.
Bu süreçte Türkiye sağlık sistemini yakından izleme ve inceleme imkanımız da oldu; ancak bu ayrı bir değerlendirme konusu. Şunu özetle söylemek lazım: “Paran kadar sağlık.”
Onunla yaşadığımız yıllar bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. İnsan kaybedince anlıyor hayatındaki önemli insanların bıraktığı boşluğu. Bu satırları yazarken bile gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Beş çocuklu büyük ailemizin en büyüğüydü abim. Terzi Hasan’dan olma, Nadide’den doğma, ana babamızın büyük oğlu, beş kardeşin en büyüğüydü o.
Çocukluğumuzun geçtiği 60’lı ve 70’li yıllar… Babam orta halli bir çiftçiydi. O zamanlar müthiş bir insan emek yoğunluklu tarımsal üretim vardı. Evimizde yok yoktu. Her ailede inekler, atlar, tavuklar, koyunlar, keçiler… Aklımızın erdiği yıllarda tarlalar atlarla sürülüp işlenir, buğday insanlar tarafından orakla biçilirdi. Harmanlar, patoz denilen makinelerle günlerce sürerdi. Bakla ve nohut harmanlarında düven sürdüğümüz, her çocuğun ata bindiği, koca bir koyun sürüsünü güdebildiği günlerdi.
Bütün aile tarımsal üretimin bir parçasıydı. Anneler orak biçer, çocuklar da deste toplardı. Kavun karpuz tarlalarında hep birlikte çapa kazılırdı. Çocukları ve büyükleri, emeklerinin karşılığı olarak o yılların en büyük eğlencesi Gönen panayırı ile ödüllendirirdi.
O, abim, babamın en büyük yardımcısı, tarımsal çalışmaların en büyük........

© Bizim TV