Şu zamanda dünyaya bir söz iletmeye çalışmak, okyanusun ortasındaki ıssız adada imdat pusulasını bir şişenin içine koyup deryaya salmaya benzemiyor mu biraz? Belki bir yerde karaya vurur, belki bir geminin bordasına çarpar, belki birileri okur… Okyanus da maşallah, mesaj dolu – esans şişesi de var, damacana da, konteyner de… Hem, “medya, mesajın ta kendisidir” buyurulmamış mıydı? Haber, bilgi, söz… okyanussal bir bütünlükte erimişler gibi. Öznelerle dış dünya arasındaki sınırların eridiği, sarhoş bir şekilsizlik.

***

Teşbihin canını daha fazla çıkarmayalım… Demem o ki, günümüz medya rejiminde, “eşik bekçiliği” dedikleri işlevin önemi, lüzumu olağanüstü arttı.[1] Ortalık mahreçli mahreçsiz, doğal ve yapay zekâ ürünü ve zekâsızlık ürünü bilgi-haber-söz ile kaynıyor; aşındıracak eşik bırakmıyor. Ümit Kıvanç’ın Gazete Duvar’ın kapanması üzerine yazısındaki sıralayışıyla “bir şeyleri gizleme, örtme, saptırma, okuru manipüle ederek zihnini bulandıracak hilelere başvurma gibi gazetecilik suçlarının işlenmesini”[2] önleyecek (buna niyet edecek) bir denetimin, bir meslek etiğinin önemi, hayatî değerde. Taraf tutuyorsa, hasmını ‘sayan’ bir şövalyelik/fair-play koduyla taraf tutan bir ahlâkî tavrın önemi, hayatî değerde. Önemliyi, değerliyi seçecek editörlük işinin, yayıncılık ve gazetecilik-dergicilik inisiyatifinin ve ahlâkının önemi, hayatî değerde.

Gazete Duvar’ın kapanması, bir eşik bekçisinin daha yok edilmesi demek, bir eşiğin yıkılması, bir kapının kapanması demek. Gitgide kıt kaynak haline gelen yayıncılık, editörlük, gazetecilik becerisinin, zanaatının bir darbe daha yemesi demek.

***

Rastgele kullandığımız terimleri, kelimeleri, lütfen usulca yeniden düşünelim. Neyi kaybettiğimizin idrakine varmak için…

Yayın organı, diyoruz. – Organ, bir uzviyettir. Canlı bir gövdenin, o canlılığın devamını sağlayan bir unsuru, uzvudur. Bir medya organı........

© Birikim