Demokrasi adı verilen yönetim ve hattâ "yaşam" biçiminin başlıca 3 önemli vazgeçilmezi vardır:

Birincisi: Yurttaşların, kendilerini yönetecek insanları oy vererek seçebilme hakkı ile her türlü makama seçilebilmek üzere aday olabilme hakkıdır. Yani "sandık" denen şeye özgürce "gizli" oy atarak, bu oyların "açık" sayımını da gözlemleyerek hür ve adil seçimlerle oynanan bir oyundur.

İkincisi: Yurttaşlar kendi oylarıyla belirlediği yönetim organlarına (dernek, siyasi parti, parlamento, hükümet, başkanlık vs.) belirlenmiş bir ödemede bulunur. Aidat, vergi adı altındaki bu ödemelerin kendisi için nasıl harcandığını denetler ve bunlar üzerinde söz sahibidir. Örneğin, parlamentoya yolladığı temsilcileri aracılığıyla ve Sayıştay gibi organlar üzerinden bu demetimin kuruş kuruş yapılması mümkündür.

Üçüncü vazgeçilmez unsur: Düşünce, ifade ve basın özgürlüğü. Örneğin Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 26’ncı ve 28’nci maddelerinde öngörülen (ya da bir şekilde emredilen) "düşünceyi ifade ve basın yoluyla duyurabilme" özgürlüğünün güvence altına alındığı bir rejimdir demokrasi.

İçinden geçtiğimiz süreçte bu üç temel unsurun da rejim tarafından ayaklar altına alındığı, tamamen unutturulmak istendiği ve buruşturulup çöpe atıldığına tanık oluyoruz.

Zaten hukukun üstünlüğü denilen ilkenin iyice unutturulduğu bir yer haline getirdikleri ülkede, ne Anayasayı, ne Anayasa Mahkemesi kararlarını, ne sıradan herhangi bir mahkeme kararını, ne Anayasaya bir madde koyarak yükümlülük altına girdikleri AİHM kararlarını uygulamak diye bir şeyi tanıyorlar.

Kasıtlı olarak ve sistematik biçimde yargı organlarının saygınlığını da ortadan kaldırarak, neredeyse tamamen siyasal iktidarın güdümünde çalıştırmak suretiyle de, mahkeme hükümlerinin geçerliliğini tartışmalı hale getirdiler.

Ancak siyasi iktidarın, bir başka ifadeyle "Recep Bey Rejimi"nin son aylarda artık demokrasinin tüm kurum ve........

© Birgün