Edip Akbayram’a veda töreni halkın sanatçısına yakışır biçimde oldu. Sade, abartısız ve içtendi. Cemal Reşit Rey’deki törene memleketin dört bir yanından gelenler tören saatinden çok önce salonu doldurmuştu. Tabutunun üstünde sadece beyaz gerberalar vardı. Ve yine beyaz kalp şeklinde bir küçük çelenk: Ayten, Ozan, Türkü, Lavin; Geride bıraktığı ailesi.

Salonda her yaş grubundan gelenler vardı. Onu bire bir tanıyıp birlikte yol yürüdüklerinden çok, onun sesiyle, sözüyle kederlenen, öfkelenen, ama en çok da güneş hiç doğmaz sanılan gecenin karanlığında umutlananlar vardı. Onun sesini öyle çok öyle yok, öyle yoksun zamanlarda dinlemişlerdi ki sanki her birinin ailesinden biri gibiydi. Herkesin Edip Abi’si idi.

Nebil Özgentürk’ün hazırladığı ve onun hayatının köşe taşlarına yer veren belgesel ekranda gösterilmeye başlandığı anda salonda genci yaşlısı, kadın erkeği gözyaşlarını bıraktı. Fonda salondakilerin ezbere bildiği parçaları peş peşe akarken kim bilir pek çoğu o parçayı en çok hangi anda dinlediğini fısıldıyordu yanındakine.

Belgesel “Bu toprakları melodilerle........

© Birgün