Vaktiyle bir kitabımın korsan baskısı için karakolda ifade vermiştim. Görevli polis söylediklerimi yazdı, imzalamam için önüme koydu. Altına imza atacağım yazı yazım yanlışlarıyla, dil yanlışlarıyla doluydu.

“Memur bey, benim ömrüm galiba hep dil yanlışı, imla yanlışı düzeltmekle geçecek.” dedim. “Üniversitede şu yanlışlardan dolayı ben öğrencileri sınıfta bırakıyorum. Şimdi altına nasıl imza atarım?”

Yazıda öyle yanlışlar vardı ki, nerdeyse ben şikâyetçi değil, suçlu duruma düşeceğim.

Görevli polis güldü, anlayışla karşıladı. İfademi oturup baştan kendim yazdım.

Doğru yazım (imla), doğru cümle kurmak bizim insanımızın en büyük sorunu. Üniversitelerde Türk Dili dersleri yazık ki uzaktan eğitime dönüştürüldü. Benim üniversitem Ankara Üniversitesi başlattı bu yanlışı. Ortalık dilekçe bile yazamayan üniversite mezunlarıyla dolu.

Hayatım gerçekten de yazım yanlışı, dil yanlışı düzeltmekle geçti. Binlerce, yüz binlerce sayfa yazı okudum, yazı düzelttim. Şu sonuca vardım: Doğru imla, yalnız bilgi işi değil, bir alışkanlık sorunu. Elinizi, parmaklarınızı doğru yazmaya, yazım yanlışı yapmadan yazmaya alıştıracaksınız. Yazım kurallarının yalnız edebiyat öğretmenlerine verilecek yazılar için konulmadığını bilmeli çocuk, bunu öğretmeliyiz. En önemsiz yazılarda bile parmaklarımızı doğru imlaya alıştıracağız. Doğru yazmak, doğru bilgi........

© Aydınlık