Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde geçen hafta yapılan seçimlerin sonucu, bir siyasi tercihten öte, toplumsal bir yön arayışını yansıtıyor. Tufan Erhürman’ın cumhurbaşkanlığına seçilmesi, Kıbrıslı Türklerin uzun süredir içten içe biriktirdiği “özneleşme” talebinin sandıktaki ifadesi oldu. Bu sonuç, ne tamamen bir umut patlaması ne de ani bir tepkinin ürünü. Aksine, yıllardır süregelen yapısal yorgunluğun, siyasete ve kurumlara duyulan derin güvensizliğin içinden filizlenen bir rasyonel tercihti.

Ankara’nın gölgesi genel anlamda KKTC siyasetinde hep belirginken geçtiğimiz pazar günü gerçekleşen bu seçim, o gölgenin ağırlığını ilk kez hissedilir biçimde hafifletti. (Öyle ki Erhürman’ın galibiyeti Türkiye’de farklı şekillerde yankı buldu; bilhassa muhafazakar-milliyetçi çizgide siyaset yapan partilerce) Nitekim Kıbrıs Türkleri, Türkiye’yle bağları koparmadan; ama onlara bağımlı kalmadan bir denge kurma talebinde çok uzun zamandır. “İki devletli çözüm” söylemi, uzun süredir toplumun gündelik gerçekliğiyle örtüşmüyordu. Zira bu topraklarda yaşayan insanlar için öncelikli mesele, tanınma değil, yaşanabilirlik. Ve Tufan Erhürman’ın KKTC halkının sandık iradesiyle Cumhurbaşkanlığı koltuğuna gelmesi işte tam da bu “yaşanabilir bir........

© Anayurt