Çocukluğumun, düşlerimin, kurgularımın başkenti Oğuzeli’nde (Gaziantep) en yakın kentler bile uzak gelirdi bana.

Oğuzeli-Antep arası 18 kilometreydi. Şose yoldan burunlu otobüs yolculukları bitimsiz bir heyecanın, sevincin de yolculuğu olurdu hep. Sonra Ceyhan, Adana, Urfa. Hele 1966 yılıyla başkent Ankara’yla buluşmak.

***

İlkokulu Oğuzeli’nde okudum. Gönül Ablamın en iyi arkadaşlarından biriydi Hulusi onbaşının güzeller güzeli kızı Serpil. İzmirli olduğunu söylerdi.

Oğuzeli nire İzmir nire!

Kurgulayamadığım, düşlerime sığdıramadığım, uzak bir ülke gibiydi sanki İzmir. Serpil’in anlattıklarıyla İzmir’i ne kadar kavradım, bilemiyorum. Ama İzmir hiç çıkmadı belleğimden.

1977 yılında TRT Diyarbakır Haber Müdürlüğünden İzmir’e atandığımda Serpil’in özene bezene anlattığı bu özge kenti 48 yıldır yaşıyor olmaktan hep kıvanç, erinç, gönenç duydum.

***

Düşte görsem inanmazdım” derler ya hani; benimki de öyle oldu işte. Düşlemedim, düşünmedim, aklımın ucuna bile getirmedim. Büyük söz de etmedim. Uzakların uzağı, çok ötelere, Amerika’ya gideceğimi de.

Oğlum Okan, gelinim Melisa, kızım Senem, karım Sevgi… Hele de torunum OZAN. Hep birlikte bastısınca karşı durmak, olanaklı mı?

Bu yazının yayımlandığı gün bir terslik olmazsa ben Amerika’nın Georgia Eyaletinin başkenti Atlanta’da olacağım.

Ne demişti gazeteci, şair Mehmet Kemal........

© 9 Eylül Gazetesi