Yine kalbi kırık kelimelerin yine boynu bükük. Yine yarım cümleler yine eksik. Yine kayıp anlam yine yitik.
Kaç rengi var bilmiyorum sevdanın, kaç yolu, kaç canı, kaç sesi? Kaç noktası var sevdanın, kaç virgülü, kaç ünlemi, kaç soru işareti bilmiyorum. Ne kadar parantez gerekir sevdaya ne kadar tırnak bilmiyorum.
İnsan oturup saatlerce bakabilir denize ya da laciverdi bir gecede gökyüzüne. Yürüyebilir insan saatlerce güz yağmurlarının altında sırılsıklam olmuş bir halde.
İnsanı insan kılan duygu sağanaklarına, düşünce fırtınalarına karşı vermiş olduğu sınavdır. Ve her sınav mutlaka yüzde yüz başarıyla ya da yüzde yüz başarısızlıkla sonuçlanmaz. Çoğunlukla da kaybederken kazanır ve kazandığımızı düşünürken de kaybederiz de pek farkında olmayız.
Doğrular kadar yanlışlar da gerek insana. Gülmek ne kadar insancaysa ağlamak da bir o kadar insancadır. Güçlü olabildiği kadar zayıf da düşebilir insan; yanlış yollara da sapabilir. Çünkü insan olmak yaşamın tüm renkleriyle boyanabilmeyi ve bu renklerden kendisine en çok yakışanını ve en uygununu bulmayı gerektirir. Kimseye altın tepsi içinde sunulmaz yaşam ve kimse bu tuhaf dünyada........

© Yeşilgiresun