Kar yağardı ve biz sevinirdik. Kardan adama sarılırdık geçerdi bütün üşümelerimiz ve ısınırdı birdenbire soğuktan kızaran ellerimiz. Çözülürdü buzu kalbimizin ve unuturduk bütün yorgunluğumuzu.
Ne çok kar yağardı eskiden ve ne çok çocuktuk mutluluktan, sevinçten, neşeden. Ne kadar az yağıyor şimdilerde kar ve ne kadar çok çocuğuz üzüntüden, elemden, kederden.
Çocuk olmakla kardan adam eş anlamlıydı. Gerçi çocuk olmak hangi oyunla, haylazlıkla anlamdaş değildir ki?
Zamanın ihmal edildiği bir hikâyede yaşamayı düşlemek, zamandan şikâyet gibi algılansın istemem. Mevsim kışsa ve dışarıda lapa lapa kar yağıyorsa, zaman zaten durmuştur, akmıyordur. Zaman mevhumuyla olan bitmeyen kavgamız bambaşka yazıların, bambaşka vakitlerin meselesi.
Sonsuz bir beyazlığın içinde, sessizliğin hükmünü icra edişini seyrederiz büyük bir hayranlıkla, derin bir sükunetle. Ne kadar koşarsak koşalım ne kadar bağırırsak bağıralım........

© Yeşilgiresun