Hüzünle dolunca insan, sessizleşiyordu. Kelimeleri azalıyor, cümleleri kısalıyor, sözleri eksiliyordu.
Hayat sevince sevilince güzeldi, anlamlıydı, yaşamaya değerdi. Yaşamı değerli kılan şey insanın duygu ve düşüncelerinin karşılık bulması, kabul görmesiydi. İnsanı güzelleştiren, onu benzerlerinden farklı ve üstün kılan biraz da insanın bir çiçeğe, bir kediye, bir ağaca, diğer bir insana ve de her şeye sevgi nazarıyla bakması değil miydi?
Dünyayı güzelleştiren de yaşanmaz bir hale çeviren de insandan başkası olmadığına göre insan ve insanlık halleri üzerine kafa yormaya devam.
Sevgi ile saygıyı, anlayış ile hoşgörüyü hayatımızın merkezine koyduğumuzda, her şeyin kendiliğinden düzeldiğini hatırdan çıkarmamalıyız. Bakmayın siz kabalığın, zorbalığın bugün geçer akçe gibi gözükmesine!
Denizin mavi sonsuzluğunda kaybolmak…Kuş cıvıltıları arasında her şeyi unutmak…Güneş ışıklarıyla yıkanan tabiat manzaralarının güzelliğiyle mest olmak…
Kaç cümle kurarsa kursun insanoğlu; 'Lambada titreyen alev üşüyor.' mısraının söylediklerini anlatmakta kifayetsiz kalıyordu günün sonunda.
İnsan kalbi güçlü olduğu kadar kırılgandı da. İnsan gönlü geniş olduğu kadar dardı da. İnsan yüreği derin olduğu kadar sığdı da. Ve insan aklı, alemi kendine hayran........

© Yeşilgiresun