Bir salıncak değildi hayat, bir uçurtma da. Sözcükleri gelişigüzel oraya buraya saçmak da değildi yazmak! Bir çocuğun elinden yere düşen elma şekeri de değildi yaşam. Bir algoritmalar dizisi olmadığı gibi hayat, bir yapboz da değildi!
Bir salıncaktı hayat, bir uçurtmaydı. Sözcükleri gelişigüzel öteye beriye dağıtmak da yazmaktı belki. Bir çocuğun elinden yere düşen elma şekerinin ta kendisiydi aslında yaşam; limonlu bir dondurmanın rüzgârda uçuşan saçlarını düzeltmeye çalışan kızın yüzüne gözüne bulaşmasıydı. Hem bir algoritmalar dizisiydi yaşam hem de yapbozun ta kendisi!
Belki de hepsiydi hayat, belki de hiçbiri!
Bir yağmur damlasını, bir kar tanesinden farklı kılan şey neyse; ölümle yaşamı aynı kılmayan şey de birdi! Aydınlık gündüze yakışıyor diye gecenin payına karanlık düşmüştü. Gülmesini bilmeyenlerin, ağlamadan da pek bir nasipleri yoktu sanki! Ancak ağlamanın gülmeye nazarla ruhun inkişafındaki rolünü yadsımak da büyük haksızlık olur zannımca.
Sözlerin ötesinde bir konuşmaya meyletti gönlüm. Dillerin sustuğu, gözlerin söyleştiği bir muhabbete:
Bir insan, bir insanı,........

© Yeşilgiresun