'Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyin.'
Yusuf/97

Ve dalından koparılmıştı elma. Kum saati başlamıştı işlemeye. Kader sayfasına düşmüştü ilk nokta. Ok yaydan çıkmıştı bir kere.
Elmanın yolculuğuyla insanın yolculuğunun koşut olması bir rastlantı mıydı sadece? Yoksa asıl hikâye elmadaki çekirdekte mi saklıydı? Nazım'ın o meşhur; '…yani sen elmayı seviyorsun diye/elmanın da seni sevmesi şart mı?/Yani Tahiri Zühre sevmeseydi artık/yahut hiç sevmeseydi/Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?/Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da/hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.'
'Aramakmış oysa sevmek, özlemekmiş oysa sevmek …'
Fidandı önce elma, küçüktü, masumdu. Çekirdeğinden habersiz bahar rüzgarlarında oynayan bir çocuktu. Ne kendini kavuracak yazdan ne yapraklarını solduracak güzden ne de acımasız sert kıştan haberi vardı. Ne Adem'i tanırdı ne Havva'yı bilirdi. Cehennemden bihaber, cennette olduğundan habersizdi. Düşecekti, düştü de-önce gözden sonra cennetten- Sınanmalıydı, sınanacaktı da soğukla sıcakla, geceyle gündüzle, ayrılıkla hasretle ve de vuslatla ama en çok da fırtınalarla.
'Kolay olmayacak, elbet üzüleceğim…'
Efsane de burada başlıyordu işte!........

© Yeşilgiresun