Düşler biriktiriyorum nicedir uçurtmaların kuyruğuna takılı. Şarkılar öğretiyorum kuşlara, unutmasınlar diye yüreğinin güzelliğini. Yağmurlara karışıp dolaşıyorum şehri bir baştan bir başa ayak izlerine gönül düşürerek.
Akşam kızıllığı kenti bir yangın yerine dönüştürürken camlara yansıyan gülüşünde yüzümü yıkıyorum ellerinin sıcaklığı yüzümde. Sahildeki bankaları dolduran çiftlerin gözlerindeki ışıltıdan anlıyorum biraz önce geçtiğini buralardan ve her yana sinen rayihandan.
Havanın karardığını ilan eden sokak lambalarının bir bir yanışından ve denizin şehrin gürültüsünü yutan sessizliğinden biliyorum ki kader diye bir şey var.
Ceplerimde hayallerim, adımlarımda umutlarımla ben kader yumağında kendi ilmeğimin peşinde bir seyyahım sadece.
Ruhundaki müziği duymayanlar için dünya bir çölden, bir seraptan başka nedir ki? Kendi suretlerine meftun olanların tabiatın renklerine aşina olmalarını beklemek nasıl beyhude bir umutsa; sevginin her zerresini gönlünde duyanların neşideleri de o denli hüsnü kabule matuftur bendenizce ve de ziyadesiyle alkışı hak........

© Yeşilgiresun