İstanbul Modern Sanat Müzesi’ne Olafur Eliasson’un “Senin Beklenmedik Karşılaşman” isimli sergisini görmek için iki ay önce gittiğimde, müzede olan diğer sergileri de gezdim.

“Senin Beklenmedik Karşılaşman” hakkında uzun uzun yazılabilir. Doğa ve insan ilişkisini konu alan güzel bir sergi. Ama ben, bu yazıda fotoğraf sanatçısı Ozan Sağdıç’ın çektiği fotoğraflardan biri hakkında yazmak istiyorum. Yazım da başlığını, bu fotoğrafın bana anımsattığı şeylerden alıyor. Yandı Çukurova yandı! Anımsadıklarım orman yangınları değil. Çukurova’nın ta kendisi, aman vermeyen sıcağı, Türkiye’de tarıma katkısı ve şu anki hali.

Biz çocukken anneme yemek ve ev işlerinde yardıma sürekli birileri gelirdi. Ev büyük, evin misafiri hiç eksik olmaz, bir de dört çocuk. Annem de çok marifetli, çok çalışkan ve çok titiz bir kadın. Birinin yanında uzun yıllar çalışabilmesi için gerçekten iyi yemek (ev baklavası, evde yapılan tepsi börekleri ve içli köfte gibi) ve temiz iş yapması gerekirdi. Hatça Bacı (adı Hatice idi, ama biz Hatça demeyi öğrendik ve öyle çağırdık hep. Hatice demek gereksiz kibarlık gibi gelirdi) bize yıllarca geldi. Taa ki güçten, kuvvetten düşene kadar. Dört beş yıl önce de maalesef kaybettik. Annemin sağ kolu, yeri geldiğinde akıl hocası ve sırdaşı idi. Ne çok emeği var bizde. Annemler, İstanbul’a gelecekleri zaman bizleri hep ona emanet ederlerdi, bu kez gece de yatmaya gelirdi bize. Huzur içinde uyusun benim canım Hatça Bacım. Babam ile öğle yemeğinde sonra sigara yakarlardı. Bazen kendi sigarasını çıkarır, bazen de “bir cuvara da bana ver Yaşar” derdi. Mevsimlerden yaz ise, konu döner dolaşır her defasında Çukurova’nın sıcağına gelirdi. Sigara dumanını havaya üfledikten sonra mutfak penceresinden günün saatine göre morlara bulanmış Kaman Dağı’na efkarla bakıp, “yandı Çukurova yandı, hem de nasıl yandı, ateşi buralara kadar düştü batasıcanın” derlerdi.

Müze’de gördüğüm ve çok etkilendiğim fotoğrafa gelirsem, Sağdıç’ın çektiği fotoğrafta kadınlar, erkekler ve çocuklar,........

© Yeşil Gazete