İzlediğim bir Kore dizisinde adam yedi yıllık, onu çok seven karısını şişko olduğu için öldürdü. Ama kadın ölmedi. Kurtulup zayıfladı. İntikam alacak sandık. Ama almadı, boş verdi. İyiler kötülerle savaşmıyor. Korkmasın kötüler. Rahat uyusunlar.

Hayat o kadar garip ki. Kimi, elinde vazgeçmek için binlerce sebep varken vazgeçmiyor, kimi elinde vazgeçmemek için binlerce sebep varken vazgeçiyor. Vazgeçenden ucuz atlatılırken, vazgeçmeyen yükseliyor. Yükseltiyor.

Ben ressamım. Boş alanlara, düz materyallere şekil verip onları insanların ve kendimin keyif alacağı, güzel duygular hissettiren hale sokmaya çalışırım. Bir nevi anlamsız gibi görünen ürünü anlamlı hale dönüştürürüm. Sanatçıların çoğu bunu yapar. Biraz çamur veya dört parça tahta, onun üstüne gerilmiş alalade bir bez bile bize yeter. Heykelist şekil verir. Ressamcı boyar. Ve bakarsın duygu, renk ve doku harmanına dönüşmüş bir eser olur. “Nasıl ya?” dedirtir. Ve insan gibi ölmez, eskimez, değerlenir. Yapıldığı andaki hissiyatı, tecrübeyi içinde taşır. Emeğinin karşılığını verir.

Mesleki deformasyon olsa gerek. Bunu........

© Yeniçağ