Telaşlı olduk. Sürekli bir yerlere yetişmeye çalışıyoruz. Sabah kalktığımız andan itibaren zihnimizde sürekli bir “yetişme” hali var: İşe yetişmek, toplantıya yetişmek, spora yetişmek, arkadaşa yetişmek. Adımlarımız hızlı, tempomuz yoğun. Coşarcasına değil koşarcasına yaşıyoruz. Hayatı sindirmiyoruz.

İnsan beyni, dikkatini aynı anda birçok yere veremez. Psikoloji araştırmaları gösteriyor ki, bir hedefe odaklandığımızda çevresel farkındalığımız önemli ölçüde azalıyor. Bu duruma “tünel görüşü” deniyormuş. Koşarken —hem mecazi hem de gerçek anlamda— gözümüz sadece önümüzdeki yola kilitleniyor. “At gözlüğü takmış.” derler ya işte öyle oluyoruz. Alanımız daralıyor. Keşke çevremizi görebilmemize imkân veren bir hayat tarzı benimseyebilsek. Sağımızdaki ağacı, solumuzdaki evi, arkamızdaki geçmişi fark edebilsek. Hızımız azaldıkça........

© Yeniçağ