Bu hafta Ayşe Barım'ın tutukluluğunun kaldırılmasına karar verildikten kısa süre sonra yapılan itiraz üzerine yeniden tutuklanması, sadece hukuki değil, aynı zamanda psikolojik ve toplumsal bir tartışmayı da beraberinde getirdi. Kamuoyunda konuşulan konulardan biri, Barım'ın serbest kaldığı andaki "fazla güçlü" tavırlarıydı. Kimse karşılamaya gelmemişti belki ama o, gazetecilerin sorularını yanıtlamış, dimdik duruşuyla özgüvenli bir profil çizmişti. Bazı yorumlara göre, bu tavır iktidar çevrelerince bir meydan okuma olarak algılanmış, "pişmanlık göstermemek" yeniden tutuklanmasının önünü açmıştı.

Benzer biçimde, Fatih Altaylı'nın tutukluluğunun devamına karar verilmesi de bazı kesimlerce, onun kamuoyundaki etkisini yitirmemiş olmasına ve hâlâ "istenen çizgiye" gelmemesinde bağlandı. Bu yorumlar elbette hukuken ispatlanabilir nitelikte değil. Ancak bir hukukçu olarak beni derinden rahatsız eden, böylesi yorumların toplumda bu kadar karşılık bulabiliyor olması. Çünkü bu, yargıya dair güvenin zedelendiğini, kararların hukuk ilkeleri yerine güç dengeleriyle........

© Yeniçağ