Kötülük ruhun çirkefidir. Ruhun kötülükleri yüze vurur, bir hortlak görüntüsü ortaya çıkar. Kötülükler bazen de ellere kollara, ayaklara yürür, çevreyi harabeye çevirir, yıkar, devirir, yok eder.

Kötü sözü Türkiye Türkçesine özgüdür. Bir de Gagavuz Türkçesinde vardır. Diğer Türk lehçelerinde yaman / caman kullanılır. Bazı lehçelerde pis, naçar, eybet gibi kelimeler de “kötü” anlamındadır. Ancak Türkiye dışındaki Türklerde yaygın kelime yaman’dır.

Kötü sözü büyük ihtimalle Dîvânu Lugâti’t-Türk’te “pas” anlamında geçen kög kelimesinden tü ekiyle yapılmıştır: kög tü > köğtü > kötü.

Bugünkü Türkiye Türkçesinde kötü sözünün “fena, berbat, zararlı, tehlikeli, korkutucu, kaba” gibi anlamları vardır. Fakat sözlüklerde verilen anlamlar, hayatın içindeki bütün çağrışımları kapsamayabilir. Bunun için kelimelerin günlük hayatta ve edebî eserlerdeki kullanımlarına bakmak gerekir.

Kötülük aslında insanın içindeki “başkalarına zarar verme, insanları aşağılama, ezme, küçük düşürme” vb. duyguların bütünüdür. Bu duyguları besleyen........

© Yeniçağ