Şüphesiz her bekleme umut değildir. Bazen beklemek zamanın en acı olduğu dönemler oluyor. Beklediğiniz zaman ile buluşamamak için zamanı durdurmak istersiniz. O anın gelmemesi için kendi kendinize telkinde bulunursunuz. Ama o anın geleceğini bildiğiniz için beklemek tam bir işkence olur. Henüz gelmemiş olan o kötü an, geldiği andaki acıları size çok önceden yaşatır. Hatta çoğu zaman o an gelene kadar siz duygusal yasınızı tamamlamış oluyorsunuz. An geldiğinde sizi teğet geçebiliyor. Çünkü gerekli acıyı zamana yayarak sizden almıştır zaten.

Bazen de güzel beklemeler oluyor. Bir yandan hızla gelmesini istersiniz, bir an önce o anın içine girmek istersiniz. O hayatınıza dokunacak anı beklemek, o anın kendisinden daha değerli olurdu. Tabii biz bunu çocukken çok fark edemezdik. Bayramı beklemek biz çocuklar için müthiş bir heyecandı. Bayram gelene kadar tüm heyecanlarımızı yolda harcardık. Bayramın ilk günü bittiğinde “bu kadarmış, abartmışım” derdik. Oysa biz beklerken sevinmiştik. Güzel olanı beklemek vuslattan daha tatlıdır derler.

Tabii ilk kez öyle olmuyor. İlk kez güzel bir anı beklerken acılar içinde bekliyoruz.

Barış sürecinden söz ediyorum. Bu ülkenin her kesimden insanı, 50 yıldır süren düşük yoğunluklu savaştan öyle ya da böyle etkilenmiştir. En kötü etkilenenler elbette ki Kürtler oldu. Kendi evlatlarının cenazelerinin yerini bile bilmeyen binlerce........

© Yeni Yaşam