Türkiye, tarihsel bir eşikte. Kürt özgürlük hareketinin silahlı mücadeleye son verme iradesini ortaya koyması, sadece taktiksel değil, stratejik bir kırılmayı ifade ediyor. Bu adım, halkların barış, eşitlik ve özgürlük temelinde yeni bir yaşam kurma mücadelesi açısından kritik bir dönemeçtir.

Bu, salt bir “ateşkes” meselesi değil; halkların birlikte yaşam iradesini örgütleme çağrısıdır. Ve artık bu topraklarda savaşın değil barışın, inkârın değil tanınmanın, erkek egemenliğin değil kadın özgürlüğünün zamanı gelmiştir.

Barış sadece sessizlik değildir

Barış; sadece silahların susması değil, aynı zamanda halkların konuşmasıdır. Ama hangi dille? Hangi yöntemle? Bu soruların yanıtı, barışın toplumsallaştırılmasında gizlidir. Bugün barışı örgütlemek, halklar arasında adaleti tesis etmek, geçmişin acılarıyla yüzleşmek zorundayız. Barış üç temel hat üzerinde yaşam alanı bulur, gerçekleşir, anlamı ifade eder ve toplumsallaşır.

Alevi inancında bireyin biriyle, bireyin toplumla ve evren ile yar olması (ikrarlaşması) barışın en önemli hatların oluşturur. Buradan düşünüldüğünde bireyden başlayarak, toplum ve evrenle birlikte ele alındığında bir anlam ifade eder. Birey kendisinden başlayarak toplum ve evrenle Barış’ı tesis ettiği zaman özgürleşir. Bu aynı zamanda ahlaki politik bir ilkedir ve adaleti de kendi içinde barındırır. Barış, farklıkların tanındığı ve halkların birbirine yaklaştığı bir zemin üzerinde yükselebilir. Böyle bir zemin aynı zamanda adaletin de tesis edildiği bir zemindir. Barış ve adalet arasında da derinlikli bir anlam ilişkisi söz konusudur.

Demokratik Cumhuriyet mi, tekçi devlet mi?

PKK’nin silahsızlanma çağrısı, devletin de demokratikleşme yönünde bir irade gösterip göstermeyeceğini test edecek. Bu noktada tekçilik anlayışıyla demokratik bir çözümün mümkün olmadığı açıktır. Bu süreç; cumhuriyetin ikinci yüzyılında demokratik halk ittifakının, radikal demokrasi anlayışının inşası için bir fırsattır. Bu fırsat Türkiye’de yaşayan cümle can için........

© Yeni Yaşam