Savaş masalarında hile yapmak isteyen gözler, kendini çok çabuk ele verir. Barış ise yalnızca bir metin veya anlaşma değildir. Geçmişte yaşanan acıların bir daha tekrarlanmamasını teminat altına alma girişimidir. Bu süreçte samimiyet, güven ve karşılıklı anlayış, masanın gerçek unsurlarıdır. Tıpkı iki komşu ailenin arasındaki barış gibi. Önce geçmiş için birbirlerinden özür dilerler, ardından çocuklar arkadaşlık kurar, kadınlar ve erkekler dışarıda selamlaşır; zamanla evlere girip gelmeler başlar. Barış, kendi doğal akışında güven ve ilişkiyi yeniden inşa eder.

Masaya oturduğu hâlde barış niyeti olmayanlar ise bunu hemen belli eder. Masanın diğer sahibine; Hala ve üstüne basa basa kendi taktığı (terörist) lakaplarla hitap eder, geçmişte yaşanan anlaşmazlıklardan sorumlu kişileri masaya çağırır; kendi akrabalarını veya destekçilerini yanına alır, öne çıkarır ve onların söz hakkını telkin yoluyla kullanır. Bazıları daha ileri giderek karşı tarafın iç işlerine karışır, destekçi aramaya kadar yüzsüzleşir. Bu sırada ortak değerlerden söz eder. Dini komşuluk ve kardeşlik kavramlarını manipüle ederek, algı yoluyla karşı tarafın içine sızmaya çalışır. Tarih boyunca bu tür stratejiler, özellikle Muaviye döneminde, barışa karşı kurnazca uygulanmıştır.

Önder Apo’nun 27 Şubat’ta açıkladığı barış ve silah bırakma önerisi, tarihte az komutana nasip olmuş bir........

© Yeni Yaşam