Göçün insanlık tarihi kadar eski bir olgu olduğunu unutmamak gerekiyor. İnsanlar, çeşitli sebeplerle her zaman bir yerden başka bir yere doğru yola çıktılar; gönüllü ya da gönülsüz olarak. Kimi zaman savaş ve kıyımlardan kaçmak için, kimi zaman doğal afetler sebebiyle göç etmek zorunda kaldılar. Bazen daha iyi bir yaşam ümidiyle, bazen de sadece ait oldukları yerde kabul görmedikleri için yollara düştüler. Bu hareketlilik, bireysel kaderleri olduğu kadar toplumsal yapıları da dönüştürdü. Bir şekilde popülasyonların sürekli değişmesi ve dönüşmesi, yaşadığımız dünyada hem doğal bir olgu hem de kaçınılmaz bir sonuçtur. Göçün ardından gelen yeni bir kimliğin inşası ise, göçün kendisi kadar tartışmalı ve çetrefilli bir süreçtir.

Yirminci yüzyıl, savaşlar, sanayileşme, sömürge sonrası bağımsızlık hareketleri ve küreselleşme gibi dinamiklerle şekillenirken, bu gelişmelerin en önemli sonuçlarından biri kitlesel göç hareketleri oldu. Birinci ve İkinci Dünya Savaşları milyonlarca insanı yerinden ederken, ekonomik kalkınma arayışı kırsaldan kentlere ve gelişmiş ülkelere yoğun bir iş gücü göçünü teşvik etti. Göç sadece coğrafi bir yer değiştirme değil, aynı zamanda kültürel kimliklerin yeniden şekillendiği bir süreçti. Bu süreç, sinemanın hem bir anlatı aracı hem de bir bellek mekânı olarak göç deneyimini görünür kılmasını sağladı. Böyle bir konjonktür içinde doğan sinema, göçe içkin hikâyeler üretmeye her zaman devam etti. 20. yüzyıl sineması, göçün getirdiği aidiyet krizini, kültürel çatışmaları ve yabancılaşmayı da ele alan sayısız yapıt üretti.

Lee Isaac Chung’un 2020 yapımı Minari filmi, son dönemde göç ve beraberinde getirdiği “yeni bir kimlik” inşası olgusuna en hümanist ve şiirsel bakışlardan birini sunuyor. Film, göçmenlik deneyiminin bireysel ve toplumsal boyutlarını iç içe geçirerek, aidiyet duygusunun değişken doğasına bakıyor.

Kenetlenmek mi, yoksa parçalanmak mı?

Amerikan rüyasının eleştirildiği filmlerin sayısı belki de........

© Yeni Yaşam