Uzun süredir ‘tevatür’ biçiminde süregiden İmralı görüşmesi nihayet gerçekleşti ve Öcalan, yedi maddede özetlediği mesajını kamuoyuna iletti; adaya giden heyet de şimdi bunu partilerle paylaşıyor, bir şekilde ağır aksak bir şeyler yürüyor. Fakat işler (ve kafalar) hâlâ çok karışık; Öcalan’ın kapsamlı düşüncelerini ifade edebileceği, sağlıklı ilişkiler kurabileceği koşullar ortada yok. Bu açıdan bile 2013 süreci, sonucu ne olursa olsun daha ‘sahih’ bir manzara içeriyordu; işe yarasın yaramasın ‘akil adamlar’, yaygın toplantı ve tartışmalar, Öcalan’ın örgütsel kademelerle kapsamlı teması gibi şeyler yaşanıyordu ve kamuoyu da olup biteni izleme şansına sahipti. Şimdi ise iktidar cephesi, çok bilinçli iki şeyi yapıyor: Birincisi, özellikle bir ‘yasal’ çerçeve ve süreklilik yaratmıyor. “Ben ne zaman istersem” gibi bir keyfi bir yoldan yürüyor. İkincisi, hem DEM Parti’nin kongre iradesiyle seçilmiş organlarını, hem de Kürt özgürlük hareketinin bütün diğer kademelerini yok sayarak ilişki biçimlerini kendisi belirlemek istiyor. Her şeyi, her an ‘cayılabilir’ bir şifahi yoldan yürütüyor.

Bütün bunların nereye varacağını kestirmek şu anda zor. Çünkü iktidarın izlediği yol, bilgi eksikliği de yaratıyor. Atmasyon ‘analizciler’ ekmek parası uğruna TV’lerde konuşmak zorunda, anlıyorum onları ama sorunu gerçekten kavramak isteyenler için durum zor. Çünkü malum, saha çok sıkıntılı. Bir yanda neredeyse işgal edilmiş bir Federe Kürdistan gerçekliğinde her gün sıcak temas var, diğer yanda, Rojava’da insanların tuvalete giderken bile silahlarını bırakamadıkları bir başka gerçeklik… Bu taraftaki kayyımları, tutuklamaları saymıyorum bile. Velhasıl, işlerin nasıl şekilleneceğini öngörmek zor.

Buraya nereden geldik? Yaygın söylem, iktidarın çok ‘sıkıştığı’ ve buna ihtiyaç duyduğu, hatta mecbur olduğu şeklindeydi. Bu, bir açıdan doğru, bir açıdan ise yanlış bir tez bence. İçeride böyle bir ‘sıkışma’ olduğu varsayımını destekleyen çok veri yok elimizde. Vallahi gül gibi yönetiyorlar memleketi. Son seçimler sıkıntılı geçmiş olsa da muhalefeti de devlet kadar yönetebilen, kavalı çalınca herkesi ağıla (ya da Yenikapı hizasına) sokabilen AKP’nin seçim kaybedeceği fikri daha çok bir anket illüzyonu gibi duruyor.

Öte yandan, düşük ücret, yoksulluk mevzusunun iktidarı sarsabileceği ama otomatik olarak yıkamayacağı, epeydir kanıtlanmış durumda. Bu sendikal bürokrasi var oldukça ve devrimci güçler de palazlanmadıkça 22 binlik asgari ücret bile bir kıpırtı yaratmayabiliyor.

“Sıkışma” daha çok ‘dışarıda’ var. İsrail’le de çok ilgisi yok öyle. Sorun esas olarak Suriye’de. Colani’nin biti henüz kanlanmadı, kravatı da boynunda iğreti duruyor ama iktidarını sağlamlaştırınca “hamilik”, “vasilik” işlerinin nereye varacağını bilmiyoruz. Sonuçta Türkiye Suriye’de an itibarıyla bir zemin bulsa da çok sağlam ve garantili değil. Kürtler ise kolay yutulacak lokma sayılmaz artık. Şaka değil, yüz binin üzerinde silahlı güçten ve bombalana bombalana artık yarı askerileşmiş militan bir halktan söz ediyoruz. Colani, cihatçı çeteler ve bizzat Türkiye bir tür Sri Lanka soykırımına girişebilir........

© Yeni Yaşam