Uzun yıllar süren bir aradan sonra yeniden silah bırakma temelinde Kürt sorununda çözüm yolu tartışmaları ile karşı karşıya olduğumuz bir süreci yaşıyoruz. Silah bırakılması, silahların susması, ölümlerin, kıyımların, savaş ve çatışmanın son bulması, azıcık ahlaki ve vicdani haslete sahip hangi insanın itiraz edebileceği bir şeydir ki? Fakat Türklük üst kimliği, Türk’ün tartışılmaz üstünlüğü, egemenliği, karar vericilik tekeli içinde yürütülen tartışmalar Kürtler nezdinde sulh yoluyla bir çözüme ulaşma umut, ihtimal ve tercihini her gün biraz daha aşındırmaktadır. Kürtler onurlarını kaybetmek pahasına hiçbir çözüme razı gelmeyeceklerini defalarca gösterdiler. Geçmişe, çok yakın geçmişe dönüp birazcık hafıza tazeleyelim.

Bir kız çocuğu, polislerin bulunduğu noktaya doğru ilerliyor. En fazla onbir-oniki yaşlarında. Çocuğu, yüzünü görmediğimiz sadece sesini duyduğumuz anonsla direktif veren kolluk mensubu yönlendiriyor. Kolluk mensubu çocuğun kıyafetlerini çıkarmasını, karnını ve sırtını göstermesini istiyor. Çocuğun yüzünde bir dehşet ifadesi var. Neden böyle yapıldığını anlamakta zorlanan fakat daha önce de böyle yapıldığını bilen bir dehşet ifadesi. Verilen komuta uyulmadığında bunu canıyla ödeyeceğini bilen bir yüz ifadesi. Verilen komuta, onur kırıcı emre uyduğum için beni kınamayın, ben henüz çocuğum, sadece evimin önünde oyun oynamak istiyorum diyen bir ifade. ‘Şimdi söylenenleri yapacağım, sonra geçecek her şey ve evimin önüne gidip oyun oynayacağım’ umudu taşıyan bir ifade. Çocuk, yüreğine dolanan korkunun aklını almasını, dizlerinin bağını çözmesini engellemek ve söylenenleri doğru duyup doğru uygulamak için içine korku bulaşmış gözlerini sonuna kadar........

© Yeni Yaşam