11 Temmuz’da Süleymaniye’de olmak isterdim. Gerçekten de 90’lı yılların savaş acılarına tanıklık etmiş insanlardan biri olarak orada bulunmak, o karmaşık duyguları olayın yaşandığı yerde hissetmek isterdim. Ancak ne yazık ki 8 yıldır yurt dışına çıkamıyorum, yurt dışına çıkamadığım için pasaportum yok ve Süleymaniye’ye de gidemedim. Hakkımda verilmiş toplam 26 yıl 9 ay hapis cezası var. Bu ceza hala Yargıtay’da. Bu cezaların nedeni Özgür Gündem gazetesinin 3 yıl boyunca genel yayın yönetmeni olmam, yani Kürdistan coğrafyasında, 90’larda yaşanan tüm hak ihlallerini, insanlık suçlarını, büyük acıları yazan gazetenin genel yayın yönetmenliğini yaptığım için bu kadar ceza almış durumdayım. Aslında bunların hepsi birbiriyle bağlantılı, ancak o gün silah bırakma, daha doğrusu, silahların yakılma töreni sırasında yakma işlemi için tek sıra halinde gelen gerillaların yüzlerine baktığımda ben bu acıların hepsinin toplamını gördüm.

“Kim bilir, belki bu 30 gerilladan biri Bende Özdemir’in torunudur” dedim.

Bende Özdemir kim mi?

Bende Özdemir, 1992 Şırnak katliamında, Şırnak devlet güçleri tarafından yakılıp yıkıldığında Şırnak-Cizre arasında bulunan Şah köyünde, yatalak olduğu için köyü yakıldığı sırada dumandan boğularak ölen, 60 yaşlarında bir kadın. Gerçekten ben, Bende Özdemir’in torunu olsaydım, şu anda nerede olurdum? İşte, o an bunu düşündüm. Belki de bu gerillalardan biri Bende Özdemir’in torunuydu. Ninesine yapılan bu büyük haksızlık, bu büyük insanlık suçu sonrasında gitmişti.

Sonra düşündüm, belki bu gerillalardan biri de 1992 Cizre Nevruzunda, halka ateş açılması sonrası, onlarca insanın yaşamını yitirmesi sırasında ölen insanlardan birinin çocuğuydu. O gün, insan hakları savunucuları olarak oradaydık. Gerçekten, inanılmaz bir biçimde, devlet güçleri tarafından çoluk çocuk, kadın, erkek yaşlı, engelli tüm insanlara ateş açıldı. Bugün gibi hatırlıyorum yerlerden toplanan bebek........

© Yeni Yaşam