Bir ülkenin nasıl yönetildiğini anlamak için o ülkenin hapishanelerine ve hapishane koşullarına da bakmak gerekir. Kabul etmek gerekir ki coğrafyamızdan Osmanlı’dan günümüz T.C.’ye uzanan zengin bir “zindan geleneği” vardır. Bu zindan geleneği bir “hapishane kültürü” de yaratmıştır. Baskının ve zulmün yanında direnişler de yaşanmıştır. Firarlar gerçekleştirilerek “o duvarınız vız gelir bize vız” denilmiştir.

Hakim sınıflar topluma dayatacakları politikaları önce hapishanelerde test etmişlerdir. 1980 Askeri Faşist Cuntası, 24 Ocak ekonomi kararlarını uygulayabilmek için bir yandan bütün toplum üzerinde faşist terör estirirken, diğer yandan ise hapishanelerde zulmün en koyusunu ve işkencelerin her çeşidini tutsaklara uygulamışlardır. Öyle ki Amed 5 Nolu Zindanı, “dünyanın en kötü hapishaneleri” içinde sayılır olmuştur.

Devrimci ve komünist tutsaklar, 12 Eylül faşist cuntasının “tek tip elbise” saldırısına, “karıştır-barıştır” politikalarına, teslim alma ve itirafçılaştırma uygulamalarına, açlık grevleri ve ölüm oruçlarıyla yanıt vermişler ve can bedeli bir direniş içinde olmuşlardır.

2000’li yıllara doğru Türk devletinin emperyalist sermayenin çıkarları doğrultusunda yeniden şekillendirilmesine paralel olarak neoliberal politikaların uygulanması için “önce hapishanelerin teslim alma” politikası devreye sokulmuştur. Bu politikayı........

© Yeni Yaşam