Bütün önemine ve değerli olmasına rağmen barış ve demokratik toplum süreci yavaş ilerliyor. Başlarken çok hızlı hareket edilmesi gerektiği ısrarla vurgulanmış, bir anlamda telaşlı, kaygılı bir acelecilikle hareket edilmiştir. Ancak özellikle PKK’nin 12. Kongresi’nden sonra süreç, belirgin bir yavaşlıkla yürütülmektedir.

Barış isteyen herkesin ilerlemesini istediği süreç neden yavaşladı? Barışa giden yol neden çetrefilleşiyor, bu yolda barış menziline varmak neden zorlaştırılıyor? Bu durumun nedenini anlamak için ilgili tarafların tutumuna bakmak gerekiyor.

Kürt tarafının tutumu hem su gibi berrak olmuş hem de nereye gideceğini bilmenin güveni içinde olmuştur. Kürt Halk Önderi Sayın Öcalan’ın mektubuyla PKK kısa süre içinde kongresini toplayarak beklenen kararları almıştır. Ayrıca Sayın Öcalan, “barış ve demokratik toplum çağrısı” ve PKK’nin 12. Kongresi’ne sunduğu “Perspektif” yazılarıyla barışın yolunu ve demokrasinin programını ortaya koymuştur.

Sürecin başlamasıyla birlikte ilgili her çevre, kurum ve demokratik kamuoyu, belki beklenen kadar değil ama olabildiğince etkili bir şekilde süreçle ilişki kurmuş, tutumunu belirlemiştir.

Sürecin en belirleyici tarafı olan ve hızlandırması gereken devlet ise gelişmeleri yavaşlatan taraf olmuştur.

Peki devlet neden sürecin ilerlemesini istemiyor? Çünkü devlet bir yanda barış diyor ama bir yandan da bu savaşa yol açan red, inkâr ve imha politikalarını ısrarla sürdürüyor. Kürtlerin eşit anayasal haklara sahip bir ulusal toplum olduğunu, devletin resmî belgelerine kayıt edilecek şekilde kabul etmiyor.

Yani devlet, 100 yıllık temel stratejik politikalarında köklü bir değişiklik........

© Yeni Yaşam