Havalar kararıyor, günler karanlık başlıyor. Birçok şey birden başka yerlerde başlıyor. Her şey başlıyor ama esas hikâye başlamıyor. Ertelenen yaşamlar hepimizin kapısında, biz onu, o bizi bekler ve birbirimizi görmeden yan yana ve yana yana geçeriz.

Hayat her başlangıca yer açmıyor diye bir iftira bin yıldır herkese kâbus. Çöken bir karanlık, çıkmaz bir sokak, sisli bir cadde, puslu bir deniz, dumanlı bir dağ ve hayat bulanık ve bunaltı. Bizim yaşayacak ve yaşatacak rüyalarımız var, az değil, uz değil ve izi belli. Yaşamak dünyası için, dünyada yaşayanlar için.

Kırılmış aynalar, paramparça aynalar, biçimsiz çatlamış aynalar, parçası kayıp aynalar. Birer geçmiş fişeği, bir gün gelip bir anı ayırır ve geçmiş de gelecek de pusuda yattığı uykudan uyanır. Sonra bir adım, sona bir adım ve son bir adım. Altı çizilmiş cümleler, yan yana yatmış raylar, çift tırnak olmuş tek tırnaklar ve boş kalmış parantezler; bir ima ve bir imha.

İnsan kendinden düşebilir ve düşlerini berhava edebilir. İnsan düşlerinden de düşebilir ve hayatın içinden dışına doğru bir yol........

© Yeni Yaşam