Can Dostuma…

Ulu bir çınar ağacının altında birbirimize söz vermiştik…

Bilmiyorum, o soğuk, rüzgârlı gün senin de hatrında mı? Durmadan yağan korkunç yağmurun altında, kol kola girip koca bir çınar ağacının yanındaki otobüs durağına koşarak gittiğimiz o günü sen de hatırlıyor musun? Şemsiye almayı unuttuğumuz için senin okula giderken bir nişân gibi omzuna attığın sarı dastarını başımızın üstüne siper etmiştik. Havadaki ayaza rağmen ayakları çıplak, üzerindeki giysileri ince ve yırtık ama bütün yoksulluğuna rağmen gözlerinde geleceğe dair umutla, elindeki üç – beş tane mendili yoldan gelen geçen insanlara satmaya çalışan o küçük çocuğu gördüğümüzde ne çok ağlamıştık. Hemen karşı kaldırımda sıralanmış içi sımsıcak kafelerde yabancı kahvelerini yudumlarken yağmurun güzelliğini izleyen ve hemen gözlerinin önünde titreyerek belki de akşam eve götüreceği ekmeğin parasını çıkarmaya çalışan bu çocuktan bîhaber onlarca insanı izlerken ne kadar sinirlenmiştik… “Bu memleket ne zaman bu kadar adaletsiz bir yer oldu?” Diye sormuştun… Ben ise “Keşke herkesin ve her şeyin adalet üzre olduğu, kitaplarda okuyarak hayalini kurduğumuz o geçmiş zamanda yaşasaydık.” Demiştim… Bana dönüp ellerimi tutup “Bu çağda yaşıyorsak tam da bugünü yaşamamız içindir. Bu hayata hepimiz bir gâye üzre gönderildik. Bu yağmur altında titreyen bu küçük çocuk bize bu zamanda gayemizi yeniden hatırlatmak için karşımıza çıktı. Bize ‘adalet’ diye bir kelimeyi hatırlattı. Şimdi birbirimize söz verelim… Hayat bizi nereye götürürse götürsün, bütün mücadelemiz bu küçük masum için olacak…” demiştin.

Bir ulu nehrin kıyısında birbirimize söz vermiştik…

Bilmiyorum, güneşin yeryüzünü kavurduğu o sıcak günü hatırlıyor musun? Biraz nefes alabilmek için bir dağ başına, gürül gürül akan bir nehrin kıyısına pikniğe gitmiştik. Yeşil çimenlere uzanıp ağaç yapraklarını izlemiştik. Hemen yanı başımızda uzunca bir direğin ucunda........

© Yeni Ufuk Dergisi