Mümin Allah’a ve Resûlü’ne karşı çıkanlara derin bir sevgi besleyemez

“Allah’a ve ahiret gününe iman eden bir topluluğun, Allah’a ve peygamberine karşı çıkan kimselere -babaları, oğulları, kardeşleri yahut diğer akrabaları da olsa- sevgi beslediğini göremezsin. İşte Allah bu müminlerin kalplerine imanı nakşetmiş ve onları katından bir ruh ile desteklemiştir. Onları -orada ebedî kalmak üzere- altından ırmaklar akan cennetlere yerleştirecektir. Allah onlardan razı olmuştur, onlar da O’ndan razı olmuşlardır. İşte onlar Allah’tan yanadırlar; iyi bilinmeli ki kurtuluşa erecek olanlar da Allah’tan yana olanlardır!” (Mücâdile 58/22).

Sosyal varlık olmanın gerektirdiği bir durum olarak ister istemez yaşadığımız toplumlarda bizim inancımızı kabul etmeyen kimselerle birlikte yaşamak mecburiyetinde kalıyoruz. O hâlde İslâm’a gönül vermiş bir mümin olarak onlarla nasıl bir ilişki kurmamız uygun olur? Meâlini arz ettiğimiz âyet-i kerîmede bir müminin, Allah’a ve peygamberine karşı çıkan kimselere -bunlar babaları, oğulları, kardeşleri yahut diğer akrabaları da olsa- sevgi beslememesi gerektiği, bir mümin için böyle bir şeyin düşünülemeyeceği ifade edilmiştir. Onlara sevgi beslememekten ne anlaşılmalıdır?

Hikmetli Kitap’ta konuyla ilgili âyetlerin tümü dikkatlice düşünüldüğünde şu iki durumu birbirinden ayırmak gerektiği sonucuna varılır: Bir gayrimüslimle veya bir Müslüman adını taşıyor olsa bile İslâm’ın en temel değerlerine saygısızlık yapan biriyle komşuluk yapmak, toplu taşıma araçlarında yolculuk yapmak, aynı işyerinde çalışmak, mecburi bir ticari faaliyet yapmak gibi hayatın olağan akışı içinde çeşitli ilişkiler kurabiliriz. Bu tür kimselerle bahsettiğimiz şekillerde mecburi ilişkilerde bulunulduğunda nezaketli ve saygılı olmak, insanî ve İslâmî bir zorunluluktur. Ancak günlük ilişkilerde yüzeysel bir dostluk ilişkisinin ötesine geçip bu tür insanlarla derin dostluk ilişkileri kurmak, zamanla inancımızdan ve değerlerimizden bazı tavizler........

© Yeni Şafak