“Reşit olmayan suçlular” meselesini Kürtlükle eşitleyip kendi ideolojik yönelimlerine payanda etmek isteyenler anlayamaz, bulandırır sadece. Çünkü daha karmaşık, daha çetrefil, daha derinden bir mesele bu “tas kafa” meselesi.

Eskiden, dümdüz bir okumayla “şehrin çeperi” dediğimiz yerlere mahsus ve kısıtlı bir sorundu “reşit olmayan suçlular” sorunu. Fakat şöyle oldu zamanla. Şehrin çeperi, şehrin merkezi haline geldi. Şehir merkezleri çeperleşti. Seviyesini tekno yaşamın belirlediği gündelik yaşam, bilhassa sosyal çöküntü alanlarındaki umutsuz bebeleri “tas kafa” olarak istihdam edildiklerinde bir şansları olabileceğine inandırdı.

DEM Partili vekil, avukat bilmem ne takımının “suçlu çocuk yoktur, suça itilmiş çocuk vardır” diye gevelemelerini de bir kalem geçelim. Çünkü modern hayatın uydurduğu “18 yaşına kadar her birey çocuktur” palavrası artık çalışmıyor. Çocuklar çok çabuk büyüyor ve kendileri hakkındaki kararları çok çabuk alabiliyorlar. Eh, bunun suçlusu da “geleneksel yaşam” değil, modern hayat.

Bugün Ankara’da, İstanbul’da, İzmir’de ve hemen her şehirde karşımıza çıkan “suç çetelerinin istihdam ettiği tas kafa bebeler” sorunu doğrudan doğruya sosyolojik ve hukuki sorunlardır ve bu sorunların asıl müsebbibi tekno yaşamdır. Ve evet, dolaysız biçimde söylüyorum, şehrin çeperlerinde ya da çeperleşen merkezlerinde istihdam edilen “tas kafalar” bugünden tezi yok paket edilmezlerse memleketin başına çok büyük belalar açılacaktır.

“İstihdam” dedim evet. “Yatmazsın ama yatarsan sana içerde bakarız” cümlesiyle sigortalayan, ölen ya da........

© Yeni Şafak