Seni, bir insan diğerini kaç çeşit öldürebilirse o kadar çeşit öldürmek istiyorum. Bıçakla, kamayla, tabancayla, tüfekle, bombayla… Zehirle, iple, giyotinle, kılıçla, sopayla, taşla… Bir insan bir insanı kaç çeşit öldürebilirse o kadar çeşit işte.

İstiyorum ki ölmeden önceki son saniyende o bomboş gözlerinle bana bomboş bak ve seni niçin öldürdüğümü iyice anla. İşlediğin suçun cezasının sadece ama sadece ölüm olduğunu iyice anla. Seni cennetin beklemediğini iyice anla. Yerinin cehennemin dibinin biraz altı olduğunu iyice anla. Azabının sonsuz olacağını iyice anla.

İstiyorum ki ben seni öldürürken hiç tedirgin olmayayım. Asla bir pişmanlık hissetmem zaten; ama o son anda “bunu da bir anne doğurmuş, bunun da bir babası vardır, buna da bir kıymet vereni bulunur” diye de düşünmeyeyim. Hatta annenin, babanın, kıymet vereninin senin ölümünle üzülmesi mutlu etsin beni. Mest olayım kellen gövdenden ayrıldığında. Başın yere düştüğünde görevini yapmış insanların huzurunu bulayım. Kanın akarken “Elhamdülillah” diyeyim.

İstiyorum ki sadece seni değil, sana benzeyen herkesi ben, sadece ben, tek başıma, bütün gücümle, bütün neşemle, bütün öfkemle, bütün insanlığımla öldüreyim. Öldürmekten bir şey umulacaksa umduğum mutluluk olsun…

İstiyorum ki........

© Yeni Şafak