Yazıda-yabanda hayvan otlatıp, akşamına koyunların sütünü sağıp, tertemiz havalı bir yayla köyünde yıldızları yorgan yapıp uyuyan çoban da mutlu değil artık. O da bir başka hayatın imkânına inanıyor. O da bir başka hayatta daha mutlu, daha da mutlu, en çok mutlu olacağına ikna olmuş çoktan.

Levent’teki plazasından şoförü tarafından Zekeriya-köy’deki villasına bırakılan, akşam yemeğinde trüf mantarlı makarna ile İstanbul’da sadece tek bir kasapta bulunan wagyu etini midesine gönderen, Como’da yaz, Alplerde kış tatili planlayan CEO da mutlu değil artık. O da bir başka hayatın imkanına inanıyor. O da bir başka hayatta daha mutlu olacağını var sayıyor.

Çelişik örnekler vermeye devam edip öykümü uzatabilirim ama istemem bunu. Çünkü yargımı şuracığa koymak isterim çok vakit kaybetmeden. Kimse mutlu değil artık. Çünkü herkes “kendisinden başkası” olarak var olabileceği bir hayalin esiri olarak yaşıyor. Kimseye yetmiyor kendisi olarak ve kendisi kalarak hayat geçirmek.

Derin, dipsiz denilebilecek kadar derin bir yetersizlik kuyusunun en dibinde insan artık. Biliyorum, biliyorum. Kuyu, kıymetini bilene hem berekettir hem mekteptir. Öyle olmasa Yusuf........

© Yeni Şafak