Bence dikkat çekici şekilde yazmayı beceremediğim için değil. Dönemsel de değil. Ama gerçek şu: Uyuşturucu ile ilgili olarak yazdığım 4 yazım da hem etkileşim, hem okunma, hem de karşılık bulma meselelerinde diğer yazılarımın belirgin şekilde altında kaldı.

Bunun bence çok basit bir nedeni var. Türkiye’de uyuşturucu, çok büyük oranda bir alt sınıf sorunu. Toz çekip detoks kamplarına giden beyaz yakalılarla müptezel oyuncu-şarkıcı tayfasını mecburen hesaba kattığım için “çok büyük oranda” diyorum. Yoksa uyuşturucuya rahatlıkla “sadece alt sınıf sorunu” derim. Sosyal çöküntü alanlarının suç üretimine meyli, alt sınıf amaçsızlığı, istihdam kolaylığı gibi gerçeklikleriyle uyuşturucu, alt sınıfları yok eden bir şey.

Malumunuzdur ki orta-üst sınıflar için alt sınıfın sorunları kendilerine temas edip rahatsız edecek düzeye erişmeden “toplumsal sorun” katına ulaşamazlar. Tinercilerin sokaklardan toplanması için orta sınıfın yolunu kesmeleri gerekir mesela. Bu yüzden Türkiye’de uyuşturucu bağımlılığı “çok yazık ya” zevzekliğiyle konuşulmaktan öteye geçmiyor. Yazılarımın neredeyse sessizlikle karşılanması da büyük oranda bu yaklaşımla ilgili. “He, çok yazık. Allah kurtarsın” deyip Allah’ın bu kullarını kurtarmak için kendisini aracı kılmasını niyaz etmeyen bir alıklık biçiminden söz ediyorum yani.

Zaten dindar ailelerin zaten dindar çocuklarına yönelik işler üretmeyi........

© Yeni Şafak