Pek az düşünüyoruz değil mi, pek az merak ediyoruz her şeyin neden olduğunu? Büyük şeylerin, küçük şeylerin… Görünür şeylerin ve görünmez olanların… Dışımızda gelişenlerin ve içimizde titreşenlerin… Bir ânın içinde durmaksızın süregiden sonsuz bir akışın ortasındayız. Her olan şey, aslında bizi kendisine şahit kılan bir yaratma kudretinin eseri olarak vücuda geliyor. ‘Varlık’ hakikatimizin metafizik derinliği içinde bizler birer şahidiz. Bu şahitliği kalbimizde yaşatmamız, buradan manaya erişmemiz ve o manayı lisanen ifade etmemiz gerekiyor. Kendini her an yenileyen bu mucizenin farkında olarak yaşamamız gerekiyor. Oluştaki olağanüstülüğü hayretle temaşa etmemiz, bununla kendimizi hakikate bağlamamız ve enginleştirmemiz gerekiyor. Aksi, ‘insan’ın hakiki manasından yani aslî hakikatinden uzaklaşması demek! Kendini bilen insan arayışından yerini bilemeyen insana doğru tersine bir göçtür bu! Hakikatini unutarak yaşadığımızda hayatı insan için sadece biyolojik bir patinaja, kör bir koşuya çeviririz. Bugün olan da bu değil mi büyük ölçüde?

“Hem bilginin kaynağı metafizik bir ilkedir, hem bilme eyleminin faili olan ruh metafizik bir nesnedir hem de bilginin kendisi ruhta bulunan bir suret........

© Yeni Şafak